Bu fotoğrafı bir hastanenin penceresinden, 25 Aralık güneşin doğduğu ilk saatlerden çekiyorum.
Çok zor günler geçiriyorum. Uzun zamandır yazmıyordum, yazmak anlatmak istedim. Neyi ne kadar anlatabilirim bilmiyorum.
Bu yazdıklarımı kime kavuşur, kavuşması ne işe yarar bilmiyorum. Sadece yazmak istedim.
Annem kanser olalı tam olarak nerdeyse 3 yıla yakın olacak. İlk öğrendiğimizde tam pandeminin başladığı 2020 mart aylarıydı, şimdi 2023 yılına girmemize sayılı günler kaldı. İlk aylarda da bu konuyla ilgili yazmıştım.
Annem kolon kanserine yakalandığında çoktan diğer organlarına, karaciğer ve akciğere metaztas yapmıştı. İlerleyen süreçte çoğu zaman ca ları düşse de süreç içinde lenflere ve son 1 ay içinde hızlıca kemik ve beynine sıçradı.
Hastalığının 2. Yılında beyin kanaması geçirdi. Geçen sene bu zamanlardı yine. Tansiyonu birden yükselmişti. Onu bir şekilde atlattık, çok çok zor bir süreçti. Allah kimsenin başına vermesin. Toparlayınca kemoterapilere devam etti. 3 senedir düzenli olarak kemoterapi aldı ve sürekli acı çekti, yoruldu. En son 1 buçuk aydır da ayağındaki ağrı çekilmez hallere geldi. Üzerine basamaz ve artık yürüyemez, acıdan duramaz hale geldi. Ve sonunsa acile ordan da onkoloji bölümüne geldik. Bacağında pıhtı oluşumu da var, aynı bacakta kemiklerinde de tümör var.
Kan sulandırıcılara başladılar, ayağı hastaneye gelmeden önce inanılmaz ağrıyordu. Şimdi biraz dindi gibi ama şu an ağrı kesiciler olmadan genel olarak dayanamıyor. Bacaklarındaki şişlikler geçmiyor. Karaciğer enzimleri yükseldi, karnı şiş. Yürümekte zorlanıyor. Ağrı kesiciler sayesinde uyuyabildiğinde bile inliyor. Çok acı çekiyor.
Annem çok mücadeleci bir kadındır. Doğdum doğalı hep öyle gördüm annemi. Bugün dönüp bakınca hala onun mücadelesini. Acılara rağmen savaşını görüyorum.
Çok zor geçiyor zaman benim için. Anlatmak istesem de kelimelere sığdıramam. Rüyalarımdan ağlayarak uyanıyorum. Uyku uyuyamıyorum, stresim o kadar yoğunki. Buram buram stres hissediyorum.
1 haftadır hastaneyiz. Son aylarda zaten ağrıları çok yoğundu ama artık ağrılar katlanılmaz oldu. Yüreğim acıyor. Çaresizliği tattım. En derinden hissediyorum. Allah kimsenin başına vermesin diliyorum. Annemin kaldığı odada bir teyze daha var, onun da çok ağrısı oluyor. Kafası çok karışık, söylediği şeylerin bile farkınsa değil ve o da çok acı çekiyor. Tüm bunlar içimde kocaman bir yara açıyor.
Bu süreç nereye gidecek bilmiyorum. Bazen donuklaşıyorum. Bir şey hissedemeyecek gibi oluyorum. Bazen savunma mekanizmasıdır bilmiyorum, canım acımasın diye kendimi başka şeylerle başka düşüncelerle oyalıyorum.
Hastaneye ilk yattığımızda 2, 3 güne belki eve gideriz annem yine kemoterapisine devam eder diye düşünüyordum. Fakat şu an ağrı kesici olmadan durmak onun için katlanılmaz bir şeye dönüştü. Ne olacak bilmiyorum..
6 ocak : annemi kaybettim.
